İnsan ki.. Uzaktır kibir kirinden;
Ölüm gerçeğini gördüğü kadar.
Korunur mezarda, kış zemherinden;
İhlâs hırkasını, ördüğü kadar..
 

İnsan ki.. Yükselir, şanı göklere;
Nefsini, yerlere serdiği kadar.
Bürünür Cennette, tül ipeklere;
Hakk’tan aldığını, verdiği kadar...
 

İnsan ki.. Sırların sırrına erer;
Secdenin sırrına, erdiği kadar.
Güllerle bezenmiş, bir kabre girer;
Garibin gönlüne, girdiği kadar...
 

İnsan ki.. Makbûldür, dönmez dileği;
İslâm’ı, ciddiye aldığı kadar.
Şefkâtle yaklaşır, ölüm meleği;
Doğuş fıtratında, kaldığı kadar...
 

İnsan ki.. İnsandır, Allah indinde;
Kur’ân’ın aşkıyla dolduğu kadar.
Beşikten mezara, her nefesinde;
Âyetlere tâbî, olduğu kadar...
 

Cengiz Numanoğlu

(1998)

Anasayfa

Sonraki şiir

Şiir sayfaları