Eskiden insanlarda, birazcık akıl vardı,
Kınanmaktan korkarak, eşi dostu arardı.
Ne zaman ki Milenyum, dünyaya gelip çattı;
İnsanoğlu aklını, telefonlara sattı.

Üstelik tıbba inat, bir olmazı oldurdu;
Akılsız kalan beyni, çakıllarla doldurdu.
Azgınlık ateşinde, kaynadıkça köpürdü,
Ahlâk, mahlak, ne varsa, bir bir sildi süpürdü.

Teşhircilik modası, yayıldıkça yayıldı;
Telefonsuz yaşamak, ölmekle eş sayıldı.
Nice sözde dindarlar, edebi dışladılar;
Mahremleri çağdaşça, açmaya başladılar.

Sosyal medya acilen eğitimi üstlendi ;
Beyinlerdeki çakıl, fitnelerle süslendi.
Genç baylar ve bayanlar, mutluluktan coştular,
Şeytanlarla elele, istikbale koştular.

Kısacası insanlar, fıtrat yolundan şaştı;
Robot insanlaştıkça, insanlar robotlaştı.
Sonunda mutluluğu, ahmaklıkta buldular;
Telefon sayesinde, akıldan kurtuldular.
 

Cengiz Numanoğlu

(2018)

Anasayfa

Sonraki şiir

Şiir sayfaları